parke was jarenlang priester. een priester is typisch een trooster, iemand die op jou afstemt en verbinding maakt.
ik heb zijn boek uitgelezen en ondanks enkele dips spreekt het me aan. de troost die ik er in ervaar, gaat over zijn duidelijke boodschap dat er veel van het leven te maken is als je verbinding maakt met jouw essentie. dat betekent dat je jezelf leert kennen, ziet waar de beperkingen van jouw persoonlijkheid liggen en dat je de moed hebt achter het alledaagse van jouw functioneren jouw prachtige Zelf te zien.
ik ondervind veel hinder van allerlei zaken die mij een beetje kapot gemaakt hebben. lees mijn bijdragen maar eens na, die zijn niet altijd jubelend van toon. met het lezen van parke besef ik weer: er is hoop. en hoop vind ik een prachtig woord. het vertelt iets over rijkdom en vrede die nog gaat komen. het verlangen daarnaar kan een houvast zijn in de moeilijkheden die ik ervaar.
tenslotte is het boek geen opsomming van adviezen. ook de beschrijving van de tien geboden verraden geen hang naar nieuwe regels. parke beschrijft hoe hij denkt over de mogelijkheden tot het leiden van een leven in vrijheid. vrij van vaste patronen en luisterend naar de perfecte toon van je diepste innerlijk. heel mooi!
leonard.