Ik zag mezelf liggen op bed, net bevallen, een prachtig liefdevol plaatje. Daarna begon ik binnenstebuiten te keren, mijn lichaam. Dat was heel beangstigend in het begin.
Totdat ik zei: oh jij bent zeker de kanker... Ik moet jou volgen. (Ik heb zelf uitgezaaide dikke darmkanker)
En dat deed ik, door heel lange donkere tunnels moest ik gaan, en door en houd vol, je kunt het, je bent er bijna zei de kanker steeds.
En toen eindelijk was ik uit de tunnels en stond ik boven op een berg. Toen kreeg ik de opdracht om het licht te zoeken. Dat deed ik. En daar zag ik een bolletje licht in de verte!!
Maar die stem werd heel boos!! Nee, je verzint nu het licht, je wilt het zien en daarom zie je het. Nee, het moet er zijn en niet gemaakt worden. Kijk nog maar eens goed.
Ik gooide alles van me af en ging opnieuw kijken. Er kwam een rust en ineens spoot het licht in prachtige heldere stralen uit mij!!
Ik ben het licht, het licht zit gewoon in mij!!
En daarna kwam het gevoel: ik ben beter, ik word beter!!!
Kan iemand me helpen?