Eerste meditatie

[Lietjelie]

Gisteren ben ik voor de allereerste keer gaan mediteren. Ik moet bekennen dat dit nieuw terrein voor me is en ik de termen van het mediteren niet helemaal ken.

Soms denk ik dat ik het niet moet leren omdat het in me zit en ik mezelf makkelijk kan leegmaken en sereen kan voelen. Dat stadium bereik ik heel makkelijk.

Ik besloot te voet naar het boeddhistisch centrum te lopen. Volgens mijn gps was het dertig minuten wandelen. Ik liep langs de de bomen en het spoor en ik werd heel rustig. Ik had zin om te mediteren. Onderweg was mijn hoofd leeg en kon ik enkel lachen.

Tien minuten voor aanvang moest ik mijn passen versnellen want ik zou te laat komen. Toen ik aankwam, was ik buiten adem.

De meditatie was al bezig dus betrad ik stil de ruimte. Er waren heel veel mensen en ieder zat neer op een stoel. In het verleden hield ik er ook nooit van dat ik tussen mensen staan moest als sardientjes tegen elkaar gedrukt. Ik voelde meteen de druk.

Iemand wees me een lege stoel aan die ik tevergeefs aan het zoeken was. Toen ik ging neerzitten tussen twee oudere vrouwen voelde ik me gekneld. Ik had helemaal het ontspannen gevoel niet meer die ik had tijdens de wandeling. Ik vond dat de ruimte te warm was en er teveel vocht in de lucht hing. Dat rook ik.

Ze deden een voorstelling met klanken. Het was prachtig de gong te horen en hoe deze jonge man hiermee intens spelen kon. Ik probeerde mijn ogen te sluiten en rustig in en uit te ademen maar echte stilte vond ik niet.

Ik voelde het tussen mijn ogen weer prikken, een gevoel eat iemand me daar heel hard kieteld en warme adem uitblaast. Het werd steeds erger naarmate de klanken klonken. Ik zou zeggen dat mijn derde oog enorm open stond. Ik kreeg hoofdpijn en de druk daar werd steeds groter. Het is niet de eerste keer dat ik dat heb. Ik heb het vaak wanneer er iets gaat gebeuren en of gewoon zomaar. Ik heb dit meermaals in de week.

Ik had het gevoel dat ik stikte omdat ik geen ruimte had en er te weinig zuurstof was. Ik wou mijn armen kunnen strekken zoals je vleugels zou uitslaan maar dat kon niet. Ik hoorde de vogels fluiten buiten wat in principe niet kon want de klanken klonken luid en ik zat in een gesloten ruimte. Ik merkte dat ik heimwee kreeg naar buitenlucht en natuur en dat dit me weerhield te ontspannen.

Ik vraag me af of dit vaker gebeurt? Ik vraag me af of ik energieën van anderen opneem? Ik heb al vaker nare ervaringen gehad dat mensen die me niet kennen zomaar naar me toelopen en mijn hand nemen. Ik kreeg nog een opmerking deze week van een collega dat mensen me echt altijd zomaar vertrouwen.

Het maakt me onzeker omdat ik niet goed weet hoe ik moet omgaan met energie.

Ik was vreselijk blij toen de meditatie voorbij was. Ik zei tegen de organisator dat het beter zou zijn geweest wanneer we allen op een matje op de grond zouden zitten. Dan kon je jouw eigen ruimte creëren en begrenzen. En ik heb graag ruimte rondom me.

Hij knikte en glimlachte. Ik denk niet dat ik weer zal komen al snak ik naar spirituele zingeving en lotgenoten.

[Sheherazade]

Je hebt niemand nodig om te mediteren en thuis te komen in jezelf.
Het is storend anderen om je heen te hebben.
Jij hebt er geen behoefte aan om in gezelschap te verkeren.
De meeste mensen ontvluchten de eenzaamheid.
Vertrouw op je innerlijke kompas.
De meester is niet buiten, maar binnen.
De ware zwerver is overal thuis.

[Lietjelie]

Dank je Sheherazade,

Ik was even deze site aan het doorlopen en veel gelezen. Ook jouw feedback steeds die vaak fijn gegrond is met veel inzichten. Ik vind het leuk jou te lezen.

Wel vind ik het jammer dat je niet steeds feedback terug krijgt, een bedankje verdien je zeker.

Ik ben inderdaad niet gek op massa mensen om mij heen. Ik voel me meestal onder druk gezet dan. Het aanvoelen van zoveel emoties en persoonlijkheden, vind ik erg vermoeiend en vreet aan mijn energie.

Ik heb zeker nood aan gelijkgezinden. Het hoeft niet maar het zou fijn zijn om contact te maken met mensen die ook essentie in het leven kunnen waarderen.

Ik ben ook erg nieuwsgierig. Ik ben nieuwsgierig naar verschillende uitgangspunten om die 'stilte' te bereiken. Ik ken de stilte en heb de rust. Het is meer willen verkennen van andere methodes, een soort van verruimen en meer inzicht te krijgen.

Ik voel ook sterk aan dat ik de waarheid in mezelf vind.

[Sheherazade]

Dag Lietjelie

Het is inderdaad helaas vaak zeer ondankbaar om geen (of negatieve) reacties te ontvangen op mijn inspanningen. Als men niets verwacht raakt men ook niet teleurgesteld.
Maar ik verlang niet zozeer naar lauwerkransen en wierook en troost mij met de gedachte dat mijn werk ook voor anderen leerzaam zal zijn en daarmee worden de kruimels die ik strooi voedzaam.

Soms kom je toch mensen tegen, zoals jij, die werkelijk zoekende zijn en zich herkennen in die mede-tochtgenoten.
Het is vaak een eenzame weg, maar de enkelen die je dan ontmoet zijn meer waard dan de grote massa.
Elke zoektocht betekent een afzondering van de collectiviteit. Daarom zijn het altijd de eenzame helden in de sprookjes en mythen die uit de groep breken omdat ze verder willen komen. Vaak door nood gedwongen want zonder ontberingen/ tegenslagen gaat men meestal niet op weg.

Als je te open staat voor de invloeden van anderen moet je eerst leren af te schermen.
Moet toegeven dat ik er ook gevoelig voor ben als is het wat minder heftig geworden.
In de stilte en de afzondering kun je verder uitdijen. Dat is nu eenmaal het nadeel van een dichtbevolkt landje. Je zit als het ware in elkaars aura's. Onbewust beïnvloeden anderen je. Feitelijk bestaat er geen afstand of tijd in de geest. Maar het is zeker een voordeel zich af te zonderen zonder storende invloeden.
Maar zoals een wijze ooit opmerkte, ook al ga je naar de Himalaya, je neemt je rugzakje mee en de hele westerse "beschaving". Het is in de eerste plaats een zelfconfrontatie.
Vandaar ook het belang van "ontlediging".
Een ballon kan niet stijgen als er teveel ballast aan hangt. Maar zonder ballast verdwijnt men in te ijle en ijdele luchtlagen. Daarom is de wijze eerder een rots van rust in zichzelf.
Of, de onbewogen beweger. Ahum..

[Lietjelie]

Dag Sheherazade,

Ja, kruimeltjes strooien, kan soms voldoende zijn en het zal vaker leiden naar de weg. Ik kan begrijpen wat je bedoeld.

Het is fijn dat je geen verwachtingen stelt. Het afhankelijk worden van allerlei factoren zoals 'goedkeuring', loopt meestal eindig.

Eh, negatieve reacties ben ik nog niet meteen tegengekomen!! Dat is best jammer!

Ja, ik zal zeker kunnen leren hoe je jezelf best kan afschermen voor andere invloeden. De rustpunt zou je in jezelf moeten kunnen vinden. Het afweren en niet laten overrompelen door massa is iets waar ik erg onhandig in ben, haha.

Maar meestal mijd ik ook de massa. Het helpt wel wanneer ik enkelingen goed ervaren kan om dan stilletjes rustiger te worden tussen heel veel mensen. Of wanneer ik een fijne uithoek vind waar ik ruimte heb.

Ahja, dat is iets erg persoonlijk denk ik!

Ik heb er helaas vergeten bij te zetten dat ik na de meditatie de energie dat op me plakte, weer heb afgeschud en ik meteen weer in reine kwam. Ik vind het gek omdat dit alvast niet de bedoeling is, haha.

Ik kan niet meteen naar de Himalaya gaan maar het staat wel op mijn lijstje van favoriete bestemmingen.

Ik geloof er ook in dat waar je ook gaat en staat dat dit niet zonder confrontatie kan gaan. De mate waarin je impulsen ervaart, zal alvast veel over iemand kunnen vertellen.

Het leven kan een harde leerschool zijn en geloof me, ik heb overal tegenaan gelopen waar je nog maar een denkbeeldige barrière plaatsen kon. ^^

[Sheherazade]

Het leven kan een harde leerschool zijn en geloof me, ik heb overal tegenaan gelopen waar je nog maar een denkbeeldige barrière plaatsen kon. ^^

Wie de verlichting zoekt moet erop rekenen, dat hem geen enkele moeilijkheid bespaard zal blijven.
Meer bewustzijn vereist ook groter draagkracht. Wie dat offer niet wil brengen zal vergeefs zoekend blijven.
Dus ja, het ezeltje loopt geregeld tegen (vaak dezelfde) stenen aan.

In de massa voel ik mij altijd alleen. Collectiviteit isoleert. Het valt niet mee om al die wisselende indrukken buiten te houden en de kakofonie van geluiden en geuren is nog het ergst. Begrijp toch al niet dat de westerse mens niet gek wordt van die drukte. Maar ja, misschien zijn ze wel gek, zoals koopziek, smartphone en media-verslaafde, zichzelf ontvluchtend, eetstoornis enz. Ze vinden het al vreemd als je de stilte en de rust zoekt.

[Lietjelie]

Maar ja, misschien zijn ze wel gek, zoals koopziek, smartphone en media-verslaafde, zichzelf ontvluchtend, eetstoornis enz. Ze vinden het al vreemd als je de stilte en de rust zoekt.

Een mens neemt meer op dan we in eerste instantie "weten" en niet zozeer in wetenschap, algemene kennis wordt herkend.

Maar ik zie vooruitgang in evolutie komen en ik geloof erin dat steeds meer mensen een groter bewustzijn krijgen.

Het is natuurlijk jammer dan we maatschappelijk ook in een illusie leven en mensen niet worden aangemoedigd in het vinden van zichzelf. Zolang het commerciële heerst...

Maar het mag dan ook weer geen 'alibi' worden. En ik zie vooruitgang, al zijn de stappen nog klein en ver van onze deur.



Ik herken me erg goed in het eenzaam voelen in een massa. Allerlei factoren krijg je als een vloedgolf over je heen, zomaar gratis.

Ik heb altijd het gevoel gehad, ook als kindje dat ik de rust moest zoeken buiten de massa.
Het is wonderlijk hoeveel wegwijzers er onderweg zijn waar je blind langs loopt en eigenlijk weet je al die ene waarheid maar je moet hem enkel nog accepteren...

Dan mag er nog een wegwijzer zijn waar er met koeienletters opgeschreven staat: "nee joh, niet deze weg!!"

Dan nog doen we het!!!


Maar ik geloof in de weg en niet enkel in de bestemming. De ene heeft inderdaad zoals je uitdrukte net als een ezel een paar keren tegen hetzelfde aanlopen moet zoveel herhalingen nodig in te zien dat de weg 'echt' doodlopend is!

[Sheherazade]

Denk niet dat we ooit op een bestemming aankomen.
De weg gaat altijd door.
Ook waar hij dood lijkt te lopen.
Al zijn er wel doodlopende straatjes en steegjes.
Maar dan denk ik weer aan de grot van Plato en moet erom lachen.

[Lietjelie]

Maar dan denk ik weer aan de grot van Plato en moet erom lachen.

'Kijkt miserabel'

[Dirk]

Beste Lietjellie,
Ik ken dit probleem maar al te goed en heb om die reden een vorm van mediteren uitgewerkt waarbij ieder in zijn eigen ruimte , zijn eigen stek kan crëeren.
Ik geef online meditaties. als je dat wenst krijg je er 1 gratis. dit is live dus geen opname. Ze is ook persoonlijk dus geen eenheidsworst
Ik merk wel of dit het proberen waard is voor je.
Hartegroet, Dirk