Gisteren ben ik voor de allereerste keer gaan mediteren. Ik moet bekennen dat dit nieuw terrein voor me is en ik de termen van het mediteren niet helemaal ken.
Soms denk ik dat ik het niet moet leren omdat het in me zit en ik mezelf makkelijk kan leegmaken en sereen kan voelen. Dat stadium bereik ik heel makkelijk.
Ik besloot te voet naar het boeddhistisch centrum te lopen. Volgens mijn gps was het dertig minuten wandelen. Ik liep langs de de bomen en het spoor en ik werd heel rustig. Ik had zin om te mediteren. Onderweg was mijn hoofd leeg en kon ik enkel lachen.
Tien minuten voor aanvang moest ik mijn passen versnellen want ik zou te laat komen. Toen ik aankwam, was ik buiten adem.
De meditatie was al bezig dus betrad ik stil de ruimte. Er waren heel veel mensen en ieder zat neer op een stoel. In het verleden hield ik er ook nooit van dat ik tussen mensen staan moest als sardientjes tegen elkaar gedrukt. Ik voelde meteen de druk.
Iemand wees me een lege stoel aan die ik tevergeefs aan het zoeken was. Toen ik ging neerzitten tussen twee oudere vrouwen voelde ik me gekneld. Ik had helemaal het ontspannen gevoel niet meer die ik had tijdens de wandeling. Ik vond dat de ruimte te warm was en er teveel vocht in de lucht hing. Dat rook ik.
Ze deden een voorstelling met klanken. Het was prachtig de gong te horen en hoe deze jonge man hiermee intens spelen kon. Ik probeerde mijn ogen te sluiten en rustig in en uit te ademen maar echte stilte vond ik niet.
Ik voelde het tussen mijn ogen weer prikken, een gevoel eat iemand me daar heel hard kieteld en warme adem uitblaast. Het werd steeds erger naarmate de klanken klonken. Ik zou zeggen dat mijn derde oog enorm open stond. Ik kreeg hoofdpijn en de druk daar werd steeds groter. Het is niet de eerste keer dat ik dat heb. Ik heb het vaak wanneer er iets gaat gebeuren en of gewoon zomaar. Ik heb dit meermaals in de week.
Ik had het gevoel dat ik stikte omdat ik geen ruimte had en er te weinig zuurstof was. Ik wou mijn armen kunnen strekken zoals je vleugels zou uitslaan maar dat kon niet. Ik hoorde de vogels fluiten buiten wat in principe niet kon want de klanken klonken luid en ik zat in een gesloten ruimte. Ik merkte dat ik heimwee kreeg naar buitenlucht en natuur en dat dit me weerhield te ontspannen.
Ik vraag me af of dit vaker gebeurt? Ik vraag me af of ik energieën van anderen opneem? Ik heb al vaker nare ervaringen gehad dat mensen die me niet kennen zomaar naar me toelopen en mijn hand nemen. Ik kreeg nog een opmerking deze week van een collega dat mensen me echt altijd zomaar vertrouwen.
Het maakt me onzeker omdat ik niet goed weet hoe ik moet omgaan met energie.
Ik was vreselijk blij toen de meditatie voorbij was. Ik zei tegen de organisator dat het beter zou zijn geweest wanneer we allen op een matje op de grond zouden zitten. Dan kon je jouw eigen ruimte creëren en begrenzen. En ik heb graag ruimte rondom me.
Hij knikte en glimlachte. Ik denk niet dat ik weer zal komen al snak ik naar spirituele zingeving en lotgenoten.